Αυτά είπε η Αφροδίτη και η Μελπομένη την αγκάλιασε με συγκίνηση…
– « Κάποιοι πιστοί στο δόγμα βιάστηκαν αμέσως να μας κρίνουν ως άθεους….
Ήταν αυτοί που θεωρούσαν τους εαυτούς τους θεοσεβούμενους και καλούς χριστιανούς.
Γιατί, η θεωρία των ιερέων ήταν, πως δεν αρκεί να είσαι
καλός άνθρωπος με όλα τα χαρακτηριστικά του αλλά καλός χριστιανός, που
σημαίνει πως πρέπει να τηρείς πιστά τους κανόνες του δόγματος για τον
εκκλησιασμό και τις νηστείες και όλα τα παρεπόμενα.
Και θεωρούσαν όλοι τον εαυτό τους καλό χριστιανό και
είχαν τη συνείδηση τους ήσυχη, γιατί πήγαιναν κάθε Κυριακή στην
εκκλησία, φορώντας την καλή τους γούνα και το καινούργιο ταγιέρ, γιατί
αν δεν το φορούσες στην εκκλησία να σε δούνε όλοι και να σε θαυμάσουν….
πού θα το φορούσες;;;
Και μαζί με το γούνινο καλό παλτό, έπρεπε και το μαλλί
να είναι φρέσκο κομμωτηρίου και το χειλάκι βαμμένο κι ας λερωνόταν οι
εικόνες των αγίων που φιλούσε με ευλάβεια η πιστή, καλή χριστιανή,(
αμέσως μετά θα σκούπιζε η νεοκόρος την εικόνα με το άζαξ….)
Το καινούργιο ρούχο όμως, το συνοδεύει και η περηφάνια
και το καμάρωμα κι έτσι εξηγούνταν οι κρυφές ματιές που έριχνε για να
δει η πιστή αν την κοιτάνε κι αν την θαυμάζουν…
…
Μια πασαρέλα ήταν η εκκλησία και τον καιρό που ήμουν κι
εγώ πιστή προσπαθούσα να πάω όσο πιο νωρίς, για να μην έχει κόσμο και να
μην νιώθω τα βλέμματα καρφωμένα να με κοιτάνε από πάνω ως κάτω σαν
σαρωτές …
Και σιχαινόμουν μετά στο τέλος ,που όλες με το αντίδωρο
στο στόμα, είχαν να σχολιάσουν τί φορούσε η μια και τί η άλλη, πως
στεκόταν, πως καθόταν και σιγά σιγά να βγάζουν όσα κουτσομπολιά είχαν
ακούσει στη φόρα….
Όμως αυτοί, ήταν οι … ένθεοι και ήξεραν καλά να κρίνουν εμάς ως άθεους….
Ήταν αυτοί που νοιαζόταν για την φιλανθρωπία κι εγώ κάθε
φορά έριχνα τον οβολό μου για να αγοράσει ένα καρβέλι ψωμί κάποιος που
το είχε ανάγκη.
Η υποκρισία όμως ήταν κύριο χαρακτηριστικό των πιστών
του δόγματος κι έτσι, όταν οι κυρίες του φιλόπτωχου ταμείου άνοιξαν το
κουτί της ελεημοσύνης και μέσα υπήρχε ένα σεβαστό ποσό, ο ιερέας ζήτησε
σχεδόν τα μισά αυτού του ποσού, για να αλλάξει το κέντημα στην αγία
τράπεζα που είχε παλιώσει….
Μα… εγώ.. τα έδινα για τους φτωχούς ….
…
Κάπως έτσι οι πιστοί που ανέβαιναν με κλάματα και τα
γόνατα τους ματωμένα σε καταξιωμένη εκκλησιά και μέσα στην απελπισία και
την απόγνωση τους χάριζαν τις χρυσές αλυσίδες τους για να τους λυπηθεί ο
θεός και να γιατρέψει τον πόνο τους, τα τάματα αυτά λιώνονταν στην Τουρκία και πουλιούνταν στην τράπεζα για να καταλήξουν άγνωστο που….
Τελικά… ποιος θεός είναι αυτός που χρειάζεται παρακάλια και κλάματα ανελέητα για να συγκινηθεί και τάματα χρυσά;;;
…
Υπήρχαν 10 εντολές του δόγματος, τις οποίες από παιδιά
μαθαίναμε να τηρούμε όλοι, αλλά τελικά το ου ψευδομαρτυρήσεις, το ου
μοιχεύσεις, το ου κλέψεις, ήταν μέσα στις καθημερινές συνήθειες των
πιστών και καλών χριστιανών, προσεκτικά καλυμμένες να μην φαίνονται….
Μελπομένη μου…. Ένιωσα τεράστια ελευθερία από όλη αυτή την ψευτιά, όταν αντίκρυσα μπροστά μου τις 12 Αξίες
αλλά κυρίως όταν συνειδητοποίησα πως και οι 12 βρίσκονται μέσα σε κάθε
άνθρωπο, ως δώρο από τους Δημιουργούς του, που ο κάθε ένας έδωσε την
δική του ιδιότητα ως Αξία…
Εκεί κατάλαβα πως όλα υπάρχουν μέσα μας, εντός μας πως η
θεϊκή φύση, που μας έμαθε το δόγμα να την αναζητάμε έξω από εμάς, σε
θεούς και αγίους και να παρακαλάμε και να φοβόμαστε την κάθε μας σκέψη
μην είναι αμαρτωλή και τελικά να ζούμε δέσμιοι του ίδιου του φόβου του
θανάτου μας και πού θα βρεθούμε μετά το θάνατο μας, τελικά είναι μέσα
μας, είναι πάντα μαζί μας , την κουβαλάμε συνεχώς και παντού και δεν
υπάρχει τίποτε πιο ηθικό, πιο ορθό, από μια κοινωνία που οι άνθρωποι της
, οι πολίτες της θα σκέφτονται και θα πράττουν με ΛΟΓΙΚΗ, ΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ,
ΜΕ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΜΕ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΜΕ ΑΡΕΤΗ, ΜΕ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ, ΜΕ ΑΡΜΟΝΙΑ, ΜΕ
ΑΦΘΟΝΙΑ, ΜΕ ΑΝΔΡΕΙΑ, ΜΕ ΙΣΟΤΗΤΑ, ΜΕ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ, ΜΕ ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ….
Μια τέτοια κοινωνία δεν μπορεί παρά να είναι μια δίκαιη
και τίμια κοινωνία, που θα μεγαλουργεί, γιατί θα δημιουργεί μέσα σε ένα
περιβάλλον χωρίς ενοχές και φόβους …
…
Ακούγοντας πολλοί τα ονόματα των Ολύμπιων, βιάστηκαν να καταλήξουν σε συμπέρασμα πως αλλάξαμε θρησκεία και γίναμε δωδεκαθεϊστές…
Μα πως θα πεις θρησκεία κάτι που το έχεις εντός σου κι έχεις γεννηθεί με αυτό;;;
Οι Αξίες δεν είναι επίκτητες όπως κάποια θρησκεία, αλλά
είναι έμφυτες και γι αυτό το λόγο αν δεν ενεργοποιηθούν ορθά οι άνθρωποι
βρίσκονται εκτός ισορροπίας και αρμονίας….
Όμως τι να κάνουμε και πως να γίνει ….
Αρέσει δεν αρέσει η αλήθεια είναι μια και μοναδική…
Ο ΔΙΑΣ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΕ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ Η ΗΡΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ… Η
ΑΘΗΝΑ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ Ο ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ… Η ΑΡΤΕΜΗ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ Ο
ΕΡΜΗΣ ΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ… Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΚΑΙ Ο ΗΦΑΙΣΤΟΣ ΤΗΝ ΑΡΜΟΝΙΑ…
Ο ΑΡΗΣ ΤΗΝ ΑΝΔΡΕΙΑ Η ΕΣΤΙΑ ΤΗΝ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ ΤΟ ΓΝΩΘΙ
ΣΕΑΥΤΟΝ…
ΚΑΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΛΑΤΡΕΨΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ
ΝΑ ΛΑΤΡΕΥΕΙΣ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ, ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΣΟΥ…. ΣΕΒΑΣΜΟ
ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ … ΚΙ Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΜΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ….
Κι αν τότε… στα χρόνια εκείνα τα αποστατικά,
αναρωτιόμασταν αν σεβόμασταν τον εαυτό μας, η απάντηση με ειλικρίνεια θα
ήταν πως ΟΧΙ… δεν τον σεβόμασταν, γιατί αν τον σεβόμασταν δεν θα
ανεχόμασταν τα δηλητήρια που τρώγαμε και πίναμε , τα φάρμακα που μας
κατέστρεφαν, ούτε τη μόλυνση, ούτε τα ψεύδη των πολιτικών , ούτε την
υποκρισία του ιερατείου…
Θα τα είχαμε τελειώσει όλα αυτά νωρίτερα και δεν θα γεράζαμε μέσα στην αδικία της αποστασίας…
Γι αυτούς τους λόγους είμαι ευγνώμων στην Ελλήνων
Πολιτεία που έφερε τις Αξίες και τις Αρχές και χαίρομαι που πρόλαβα να
τη ζήσω…»
Αυτά είπε η Αφροδίτη και η Μελπομένη την αγκάλιασε με συγκίνηση…
Δεν υπάρχουν σχόλια